two times fun

India in een paar zinnen:

- Indiaanse mensen houden van overdreven. Veel te lekker eten, veel te gepimpte auto's, veel te smerige toiletten.
- Dat alles wat je verpakt koopt aan etenswaren over de datum is, tenminste dat dachten we. Wat bleek. Alleen de datum van dat het verpakt is, wordt vermeld, maar ook die is af en toe van erg verleden tijd.
- Dat je nooit een direct antwoord krijgt met een DUIDELIJK ja of nee. Wat krijg je wel? Een grote glimlach met een aparte beweging van het hoofd. Het hoofd beweegt hierbij langzaam op en neer in een wiegelende beweging waaruit je absoluut niet kunt opmaken of het nu ja of te nee was.
- Het gezamensgeful hier erg groot is. Overal zijn mensen en schaamte is er niet. Ze poepen met zijn alleen langs het spoor terwijl wij toekijken vanuit de trein, ze spugen, roggelen en snuiten de inhoud van hun neus graag over straat. Met dat laatste doen wij graag mee
-Dat bedelaars geld vragen is algemeen bekend, maar hier komen keurige mensen die een baan hebben naar je toe, maken een praatje en vragen uiteindelijk niet om je facebook, maar om... Geld. Ze hebben geen reden, geen schaamte en gewoon geld.
- Dat het klassen systeem hier nog steeds goed intact wordt gehouden. Voor de trein zijn er 6 klassen om uit te kiezen, voor de bus 5 en bij restaurants heb je er ook drie. Voor bier drinken gelukkig maar twee. De toeristen en rijke mensen drinken in een airco bar, de lokale in de lokale bar. Wij prefereren de lokale ondanks dat de lokale zelf niet snappen wat we daar doen, maar misschien kwam het ook door Esther. Vrouwen drinken namelijk niet in India...

En dan nu de uitgebreide versie:

In mijn gouden decennia, toen ik werkzaam was op het Caribische eiland Curaçao, leerde ik pittig eten. Ik werkte samen met een Jamaicaan genaamd Peter, hij had het gezegde " two times fun " . ik wilde uiteraard weten wat hij hiermee bedoelde. Tijdens een van onze werkdagen samen kochten we lunch wat een aantal broodjes inhield met een blik makreel en een rood sausje. " niet teveel saus erop doen in één keer" vertelde hij me nog, eigenwijs als ik was, flinke scheut erop en eten maar. Mijn eerste keer "fun " was een feit. De volgende dag toen ik weer aan het werk was en ik even snel naar het toilet moest en bezweet terug kwam, keek Peter me aan: " two times fun " riep hij met een lachend gezicht. De details laat ik achterwege. 

Hier in India denk ik weer regelmatig aan die tijd terug. Het eten hier is heerlijk en pittig tot boven ons kunnen. Wel echt een verrijking vergeleken met Iran. Voor Esther ook nog het grote voordeel dat bijna alles vegetarisch is, wat mij ook een vegetariër maakt. Het is werkelijk voor mij ( Esther) een heaven op het gebied van eten. Echt alles is lekker, en idd soms flink pittig. Ook eten we lekker met onze handjes. Met je rechterhand maak je een eigen spoon. De linkerhand is voor iets anders ( ook een mooi verhaal ). Het is eten als een homo sapiens. En het mooie der van is dat je de spicey niet alleen van binnen voelt maar ook nog eens lekker voelt branden om je lippen heen! 
Overal waar we rijden/lopen hangen uithangborden van : only vegatarier food. Nergens hoeven we te zoeken. Het compleet tegenovergestelde van Iran. En het mooie is dat Jeroen al weken geen vlees heeft gegeten ......, en het niet mist. Het eten is namelijk te lekker. En in elke streek weer anders. Van een big mama hebben we al 2 kooklesjes gehad...dus wie weet als we weer terug zijn. Het potje spicey zullen we niet gebruiken. En ons favoriet is masala dosa. 

Laten we beginnen waar we in dit land zijn begonnen, Mumbay. Een redelijk grote stad rond de 14 miljoen mensen. Na twee uur vliegen vanaf Dubai kwamen we in deze mega stad aan. Het verhaal van Dubai volgt wellicht later. We vonden het nogal een over luxe stad waar geen einde komt aan massaal bouwen. Vanuit Dubai hadden we ongeveer een plan getrokken waar we heen wilden, ergens aan de rand bij de zee in India. Eindelijk legaal zwemmen en onze mooie lichamen vertonen :-) in het openbaar. Alle lappen kon ik diep verstoppen in mijn backpackerstas. Naja we gingen ervan uit dat we hierin Mumbay wel konden zwemmen. Maar als je de deuren uitkomt van het vliegveld en je stapt in de taxi valt je meteen op waar ze je al voor gewaarschuwd hebben, stank en smerigheid overal. Een lucht die acuut je longen remmen om uberhaupt te ademen. De rit naar ons hotel toe was weer een eye opener. Chaotisch verkeer, betonnen huizen ala Adams family flats, overal mensen en een pislucht waar een goede zaterdagavond café toilet jaloers op is. Mumbay is groot en smerig. 

Na een nachtje in eveneens smerig hotel te hebben geslapen gingen we onze eerste indruk maar is echt opdoen. Het in gedachten zo mooie strand is er niet en ik zou er niet gaan zwemmen tenzij je een duikpak aan hebt wat je afsluit met duck tape. Eilandjes hepatitis a/b zie je overal drijven. Op straat zie je het verschil tussen arm en rijk nog nooit zo goed. In ons eigen kikkerlandje kennen we dat niet. De een ligt in een hoop afval te slapen midden op straat, terwijl je op de achtergrond een exclusief hotel ziet. Bedelaars zijn overal, vrouwen met kleine kinderen zwerven tot in de nacht rond voor wat geld, zwaar gehandicapte mensen vervoeren zich op kleine planken met wieltjes eronder voor een aalmoes. India is vechten om te kunnen overleven. De eerste mens, homo sapiens loopt hier echt rond. Ook raken ze je aan en hebben ze enorm veel geduld om centen van je te krijgen.

Na een paar dagen deze stad te hebben gezien hadden we behoefte aan meer ruimte, we besloten om naar Goa te gaan. Alom bekend bij iedere massa toerist die mooie stranden wilt. Ook vonden we dat we maar even moesten acclimatiseren in dit werkelijk gekke grote land.  Goa ligt op een afstand van ongeveer 400 kilometer dus je moet eerst een eindje met de trein, ook zo'n ervaring om mee te pakken, eerst tickets regelen en dat gaat op de heerlijke bureaucratische manier waar India ook om bekend staat. Drie formuleren, een kopie van beide paspoorten later geregeld en op naar massa toerisme, mooie stranden en natuur. Wil ik nog wel even bij zeggen dat we met de aankoop van onze trein tickets met een nieuw fenomeen te maken hebben gehad, de trein ticket maffia. Wij waren Iran gewend, eerlijke mensen. Wij komen aan op het treinstation om tickets te regelen, worden we voor het loket weg getrokken door een kerel die zegt dat de verkoop van tickets vandaag gesloten is ( het was zondag, dus acceptabel) . We konden alleen bij zijn bureau buiten het station wat regelen, stukje meelopen dan was het zo voor elkaar. Goedgelovig als we waren lopen we een stukje mee. Als je echter opeens merkt dat je ineens in een te klein hokje komt te staan met een paar kerels die op zondagochtend stinken naar alcohol, gaan er gelukkig toch ergens alarmmeldingen af bij ons. Wij kijken toch graag even zelf of balie voor trein tickets open is, wat uiteraard zo was en waar we vriendelijk geholpen werden.

Zoals ik al zei gingen we vanuit Mumbay naar het toeristische Arambol. De treinrit was een groot avontuur. Je hoeft werkelijk niks van eten mee te nemen. Alles wordt verkocht alsof hun leven er vanaf hangt. Ze schreeuwen hun longen uit hun lichamen. Hele manden vol met eten proberen ze te verkopen. En allemaal vegetarisch :-). O India I love it! 
Het is niet alleen vechten om te verkopen maar ook nog eens om een plekje in de trein. Gelukkig hadden we gereserveerd...dat geeft je iets meer beenruimte, maar in de de lagere klassen geldt het recht van de sterkste. Heel India vervoert zich namelijk met de trein. Ze zitten echt als kippen in een hok ( zowel boven als op elkaar ). Dit hebben we zelf natuurlijk ook een keer gedaan. Uiteraard waren we een attractie en hadden we weer een lading facebook aanvragen. In Arambol zelf was alles ingesteld op toeristen. Werkelijk alles werd het de toerist makkelijk gemaakt. Helemaal niet ons ding......maar deze plek gaf ons wel alle ingrediënten om even lekker op te laden van onze reis. 

Na Arambol zijn we naar Gokarna gereisd. Het echte India wilden we proeven. Gokarna is 1 van de mooiste gelegen heilige plaatsen in India. Hier zagen we de echte hindoeïstische pelgrims. Werkelijk overal kleuren..........op de markt en helemaal wat de vrouwen aanhebben. Alle kleurpatronen zie je voorbij komen, het liefst zoveel mogelijk. Het zwarte van Iran is verandert in een brede regenboog met allerlei sub banen.  Kleur is de mode....., en koeien. Koeien hebben hier een heerlijk leven. Al het verkeer rijdt er netjes omheen langs. Je ziet ze heel relaxt genieten van het zonnetje op het strand of op een druk verkeerspunt. Voor een koe moet je wachten. De koe is iedereens moeder. Deze aanbidt je en geef je genoeg te eten. En honden worden als vuil behandeld...., een omgekeerde wereld met Nederland. 

In India zijn we soms net filmsterren. In de verte horen we dan : Sir or madame. Op sommige plekken komen weinig blanken/of ze hebben ze nog nooit gezien. Met de hele groep willen ze dan het moment vastleggen. Jeroen en ik vinden zo kort momentje heerlijk :-) 

Vanaf het kleurrijke Gokarna zijn we naar het natuurpark gegaan in Dandeli. Voor rust moet je wat overhebben in dit land. India heeft een hoop inwoners. Overrrraaal zijn mensen. Natuurlijk erg handig als het snikheet is en er komt een mannetje aan met een koelboxje met ijsjes. In Dandeli nature hebben we helaas geen black panters of olifanten gezien maar een ontzettende mooie parendans van 2 slangen. Het was kamperen tussen de Indiërs en s'avonds lekker rondjes dansen rondom het kampvuur.

Na dit bezoek hebben we ons laten vervoeren naar het ruïne volle Hampi, het ongelofelijke pelgrimsoord Tirupati ( zelfs bekender dan Mekka ), het gemoedelijke Mysore. In Mysore hadden we beiden het gevoel van thuis......, soms kom je op van die plekjes dat je weet dat het goed is. Hier hebben we in een yogamandela school een paar nachten gezeten...., lekker wierook geuren en biologisch eten....., en les gehad van een master yogadocent :amar hiremat. Kortom thuis voor Esther.....voor Jeroen bijna thuis.

Via Mysore zijn we richting Ooty gegaan. Na alle warmte was het tijd om volledig af te koelen. Ooty ligt op 2 km hoogte. Een prima plek voor landbouw en vooral ook thee. We hebben gewandeld langs een zee van theeplantages, zo ontzettend mooi. En in de avonden konden we echt de spijkerbroek en onze fleecevesten weer aan.  Haha, die konden wat frisse lucht gebruiken. Zelfs zat mijn neus ook helemaal vol....mijn lichaam kan dus echt verkouden worden op een oord waar het 25 graden overdag is. Kortom laten we weer naar het warme gaan. En warm werd het....niks doen is al zweten :-), elke dag een schoon shirt je aan......en dat hebben we niet als sloeber backpackers. Het wordt tijd om langzaam af te reizen naar het noorden ( Jeroen is dan helemaal in zijn nopjes).... En net als de Britten verkoeling te zoeken in het hoge noorden. Het zuiden gaan we verlaten....., ik zeg tot snel. Ik denk dat het contrast tussen zuid en noord net zo groot is als het contrast tussen rijk en arm in dit land. Of Brabant en Utrecht ;)