Waar is de herrie gebleven?

Je hoort die verhalen weleens dat er een overvloed aan rust over je heen komt als er iets gebeurd of een verandering van plaats is. Mocht je het een keer willen ervaren ga eens de grens over van India naar Nepal. Het contrast is groot:
Geen toeters die je in India doof maken, rust in vervoer, soms uren geen elektriciteit= is rust en ouderwetse kaarsen licht. Geen bedelaars die aan je trekken of kinderen vanaf 2 die gelijk hun handje ophouden voor geld. Hier is het echt stil......het lijkt wel of de yoga van India hieruit ademt. Alle zen is hier in te ademen.
    
Daarnaast is het verschil tussen de Nepalees en de Indiër enorm. Waar de meeste Indiërs graag elkaar toeschreeuwen in een soort van gorilla taal met bijhorende non-verbale communicatie gaat een Nepalese een stuk vriendelijker met elkaar in overleg en zeggen wonderbaarlijk eerst hallo tegen elkaar ( met een mooi handgebaar erbij). Ach dat verschil zie je ook tussen ons en onze Ooster buren. In het begin waren we nog op onze hoede......maar naarmate we merkten dat ze het echt goed bedoelden niet meer. Het is een rugzakje wat wat lichter op je schouders hangt. In India moet je echt alert blijven. De Nepalees kan je meer vertrouwen.

We hadden niet veel tijd meer over voor Nepal, een schampere vier weken. Luxe probleem inderdaad.....maar met reizen heb je nooit genoeg tijd. Aangezien we behoorlijk wat steden en tempels hadden gezien in India wilden we in Nepal gaan voor de natuur en dan vooral lekker wandelen. Daar is Nepal uitermate geschikt voor aangezien 75% heuvels en bergen zijn met de bekende top van bijna 9 kilometer hoog. We zijn daarom vrij snel door Nepal gaan reizen van west naar het midden voor de stad Pokhara, een waar buitensport paradijs met trekking, mountainbiken, para gilden en andere leuke hobby`s . 

Voor ons viel het oog op het welbekende Annapurna gebied. Je kunt een trektocht maken van 14 tot 21 dagen. Tijdens deze rondtocht ga je van 800 m naar de hoogste pas ter wereld, 5416 m, om vervolgens weer terug te komen naar het startpunt van 800.     Alleen is er wel wat veranderd door de jaren. Als we de verhalen mogen geloven was er tot zo'n vijf jaar geleden geen ander manier dan om deze trektocht te voltooien door... Te lopen, of misschien bovenop een paard. Tegenwoordig heeft de overheid voor de inwonenden van het reservaat aan twee kanten van de pas echter een jeep pad aangelegd waardoor het echte gevoel van twee weken van de bewoonde wereld soms wat wegvalt.  Gelukkig kunnen ze het uitzicht niet veranderen. Werkelijk adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Zoveel plekken om stil te staan en te bewonderen. Nepal is zo ontzettend mooi. En op die plekken hoor je alleen maar de natuur. Nepal smaakt voor ons naar meer trekkings :-) ( volgende reis )!. of wie wil?

Dagen hebben we gewandeld met ons rugzakje op. Elke dag stonden we vogel vroeg op. Een stevig ontbijt ( soms te vroeg en echt geen trek hebben ), 4 liter water van de bergen mee met zuiveringstabletten erin, 2 snickers en muslibars en dan gaan. Het landschap veranderde heel langzaam. We liepen de hele dag.....tegen de middag een lunch langs de route. Her en der staan houten hutjes waar je lekker kan neer ploffen. Je voeten masseren....weer insmeren met zonnecrème en weer verder lopen. In totaal hebben we 140 km gelopen van de route. In de avond had je of geluk met je slaapplek of niet. Matras zacht/errrrg hard, wel/niet elektriciteit, koude douche/of dagen geen , natte kleding die niet meer drogen :-( het maakt ook niet veel uit, je slaapt als een roos om negen uur in de avond.

Doordat wij als Nederlanders onder de zeespiegel leven, dat denkt en weet bijna elke Nepalees, kunnen wij wat minder tegen minder zuurstof als je hoger komt. Vooral de zwaarste dag wanneer je de pas moet oversteken is elke stap omhoog zwaar en met je tong op mee knieën. Vooral Jeroen had last van de zogenaamde hoogteziekte. Bij elke meter moet je stoppen om weer adem te happen. Het is als naar de ruimte lopen. Je mond is totaal droog.

Het heeft ook iets onwerkelijk, je ziet reuzen van boven de acht kilometer voor je opdoemen en weer verdwijnen in de snelle wolken. De vegetatie verandert ook elke dag, hoe hoger je komt hoe moeilijker planten het ook krijgen, totdat je uiteindelijk alleen maar een koude, stenige woestijn overhoudt met besneeuwde stukken. De mensen zijn nog meer aangepast en gehard dan normaal. Overleven hier is een kunst die wij als Europeanen verleerd zijn en alleen nog maar kunnen met veel geld waarmee we ons natje en droogje bij elkaar halen elke dag. Het is toch mooi om te zien dat de lokale mensen hier goed op inspringen, maar als je goed kijkt weten ze heel goed hoe ze moeten overleven waarbij geld geen waarde heeft als je honger hebt.

Pokhara is een echte toeristen paradijs. Je kunt alles eten wat je thuis moet missen, supermarkten zijn op elke hoek van de straat en de drank wordt overal verkocht om de sfeer goed te houden. Mocht dat niet voldoende zijn, dan is er ook nog wel wat groene kruid te roken voor wat extra gezelligheid. Daarnaast is het vooral een plek om je trek spullen bij elkaar te verzamelen. Goedkope ` echte ` North face kleding, zuiveringstabletten en een heel arsenaal chocolade koeken en muesli repen. Zo gauw je namelijk omhoog gaat, gaan alle prijzen en vooral aanwezigheid van etenswaren omhoog of niet te krijgen. 

Na 2,5 weken trekking in de natuur was het wereldvreemd om weer in de drukke straten van Pokhara te bewegen. Na 3 dagen welverdiende rust gepakt hebben, zijn we als een gek over land richting Delhi gereisd. Het laatste stukje hebben we ons zelf getrakteerd op de allerlaagste klasse in de trein. Lekker tussen de locals. Het eerste stuk tegenover de toiletten zittend op onze backpackerstassen. Daarna werden we al snel uitgenodigd in de coupe  van een hele familie. De reis eindigde met 2 kinderen slapend op onze schoten. De vader bedankte ons vriendelijk voor onze slaapplekken voor zijn kinderen :-)

Ons laatste bedje was inzicht. Na zoveel hotelkamers, vieze en schone is dit de laatste. Het is bloed en bloedheet, 41 graden......bewegen we onze laatste uren rond om wat te winkelen en wat souvenirs voor het warme thuis te kopen. In de zon wil je niet lopen...het zweet druppelt overal op je lichaam. Ons gevoel is dubbel om weer terug te gegaan. Erg fijn om iedereen zien! maar alweer stiekem dromen om een volgende reis waar te maken. Dit keer niet met bus & trein & riska & liftend of lopend maar op de fiets.

Tot in Nederland, ....daar zijn we weer heerlijk te bereiken met alle sociale media :).... maar live willen we jullie allemaal liever zien !

PS onze verhalen van alle kwaaltjes van bacteriën die we hebben opgelopen bij de Ganges rivier willen jullie liever niet aandoen. Het is elk geval waar dat je voor India heel sterk of puur geluk moet hebben om helemaal gezond te blijven.