tot ziens Turkije!

We hebben een probleem zoals zoveel reizigers. Een luxeprobleem. Precies, teveel meegemaakt om op te schrijven of om erin te wrijven voor de mensen thuis. Een week is hier compleet anders dan thuis. Zoveel ontmoetingen/indrukken dat we slapen als rozen. Inmiddels zijn we getraind om te slapen op allerlei matrassen/ te douchen in alle varianten cabines/ of te toilet eren op verschillende wc faciliteiten. We gaan toch starten en hopen dat jullie van ons probleem mee kunnen genieten want daar schrijven we dit voor.

Laten we beginnen waar al wat foto's van op de site stonden, maar nog geen uitleg. De plaatjes die horen bij de natuur. We hebben namelijk de zogenaamde Lycian Way gelopen. Dit is een route van ongeveer 500 kilometer langs de kust en een paar bergen tussen het bekende Antalya en Fetihye( Turkije). Het is te vergelijken met de GR routes in Frankrijk en andere neven landen. Je wandelt elke dag ongeveer 6 uur over geiten paden of bospaden die redelijk goed zijn aangegeven. Normaal gesproken doe je zoiets niet in de winter, maar aangezien de winter daar 16 tot 18 graden was, zagen we daar geen probleem in. Rugzak om en gaan door de natuur van Turkije die echt schitterend is. Van steile bergen met losse stenen die je de afgrond naast je inziet verdwijnen (vraag Esther om details), tot langgerekte bospaden waar je tussen akkervelden loopt. Het zit er allemaal in. 

Je ontmoet daarbij ook zeer gastvrije mensen, van de nachten dat we ergens moesten slapen, hebben we één keer ergens aangeklopt en konden we voor een kleine prijs slapen en een andere keer werden we uitgenodigd om ergens te blijven slapen want we zagen er blijkbaar wanhopig uit toen het begon te schemeren en we aardig vermoeid wanhopig opzoek waren naar een plek. Omdat het wintertijd was hadden we het geluk dat we binnen konden eten bij Turks gezin. In de berghut was het in de avond behoorlijk koud. Een lage tafel was binnen gedekt met kleden op de grond ernaast.....en achterin zat net zoals in de film de oma van 110 jaar oud vermoeid op bed. Ze spraken op een paar woorden op papier geen enkel woord Engels. Jeroen en ik aten de avondmaaltijd op onder toezicht van het hele gezin. Het was non verbale liefde naar elkaar :-)

De afsluiter van the Lycian way avontuur vonden we ook door uitnodiging van een jonge gast. Onur is een jonge van onze leeftijd en toen we vroegen of hij een hotel in de buurt wist, zaten we een uur later bij hem thuis aan de koffie in zijn riante appartement met uitzicht op zee in Kalkan. Wij vragen ons nog steeds af hoe we dit ons aantrekken. We kregen de sleutel van zijn huis, aten mee op het dakterras en mochten in ruil hiervoor amper de afwas doen, we waren bij hem te gast. Tikkeltje anders dan bij menig Nederlander waar je een vreemde meteen je sleutel geeft. Goede herinneringen aan deze bijzondere gastvrijheid. Afscheid nemen deed zelfs pijn.

Maar het werd ook tijd om verder te gaan richting politiek verantwoord Iran. Dus rugzak pakken en verder. We wilden alleen nog een ander stuk van Turkije zien. Na wat heerlijk googelen kwamen we uit bij de streek Cappadocia, een UNESCO natuurgebied. Na de gebruikelijke bus maffia en een tussenstop kwamen we aan in Nevsehir. Google maar even op wat afbeeldingen en dan zie je dat we er inderdaad echt zijn geweest. Beetje koud in de avond maar prima weer overdag. Het is wel net als antalya zeer toeristisch in de zomer, maar nu lekker rustig op wat hordes kleine Aziaten tot. Daar heb je weinig last van, binnen een kwartier hebben ze hun foto's en video's op de gevoelige plaat en weg zijn ze. In het surrealistische landschap hebben we gewandeld en eens goed sportief gedaan om te mountainbiken.

Turkije gaan we verlaten. Het land van het zorgen voor elkaar.. Ze willen allemaal voor je zorgen....en helemaal de mannen, ideaal dus.....mannen lopen vol dienbladen met thee rond. 

Kleine glaasjes thee met ontzettend veel blokjes suiker. Na 2 dagen strand in Karatas ( adana) pakken we de trein richting Teheran. Iran what will you bring? Eerst en treinreis van 40 uurtjes, tot groot genoegen van Esther ;)